Η κασέτα είναι ένα προϊόν με ρεκόρ πολύχρωμης παρουσίασης και άμεσης παγκόσμιας διακίνησης, σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Ούτε τα πιο ασυνήθηστα αντικείμενα, από αυτά που ούτε καν μπορούμε να τα κατατάξουμε κάπου γιατί τα ξεχάσαμε ήδη, δεν χρησιμοποιήθηκαν για τόσα λίγα χρόνια και παράλληλα τόσο μαζικά στην ιστορία της ανθρωπότητας όσο οι κασέτες. Η παραγωγή της με βρήκε στην παιδική ηλικία και κατά τραγική ειρωνία σταμάτησε να κυκλοφορεί μόλις δυο με τρεις δεκαετίες αργότερα, από τη στιγμή της εφεύρεσης της. Ούτε ο απαγορευμένος και βλαβερός υαλοβάμβακας δεν είχε τόσο βραχύ μέλλον χρήσης. Θα λέγαμε δηλαδή ότι η κασέτα αποδείχθηκε ένα άχρηστο προϊόν το οποίο διακινήθηκε πολύ γρήγορα σε όλο τον κόσμο, επειδή για καλή της τύχη δημιουργήθηκε σε μια εποχή υπερκατανάλωσης και υπερπληθώρας προϊόντων. Αυτό το αντικείμενο , θα μπορούσε να επισημανθεί σαν μια παράλογη για τα ιστορικά δεδομένα, αλλά παράλληλα και αναγκαία, ιστορική έκλαμψη αναλογικής καταγραφής του ήχου, μέσα σε έναν χιλιόχρονο πολιτισμό. Ελπίζω η γενιά μου και η αμέσως προηγούμενη να μην έχουν την άδοξη μοίρα της κασέτας. Είμαστε μια παράδοξη γενιά οφείλω να πω. Ίσως είμαστε επίσης και ένα ενδιαφέρον αντικείμενο μελέτης για τους κοινωνιολόγους, μιας και ζήσαμε στο σύμπλεγμα μεταξύ του μεσοδιαστήματος αναλογικής και ψηφιακής τεχνολογίας. Αυτό είχε σαν συνέπεια την εξ ολοκλήρου αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ακούμε και καταγράφουμε τη μουσική όπως επίσης του τρόπου ζωής μας και όπως αυτήν σκιαγραφεί η τέχνη της εποχής μας. Εν ολίγης ανήκω σε μια γενιά η οποία έχει υποστεί ένα άτυπο πολιτισμικό σοκ, το οποίο κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει αναλύσει διεξοδικά. Όταν ήμουν περίπου δεκατεσσάρων χρονών, ο πατέρας μου, μου χάρισε μια από τις πρώτες μου κασέτες, με επιλογές τραγουδιών. Την έχω ακόμα και παίζει τέλεια . Βρίσκεται ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες που απόκτησα μεγαλώνοντας. Αν αποφάσιζα σήμερα να κάνω ένα αντίστοιχο δώρο στο παιδί μου, θα έπρεπε να του δώσω μαζί και ένα κασετόφωνο όπως επίσης και μερικές συμβουλές για το πως χρησιμοποιείται ένα τέτοιο ογκώδες και δύσχρηστο μηχάνημα. Ίσως φαίνεται παράξενο σήμερα το πως μπορούμε να αναλώνουμε τόσο χρόνο για τόσο ασήμαντα πράγματα. Δίνοντας χρόνο στα πράγματα, δίνουμε χρόνο στη ζωή. Κι αυτό το μικρό μυστικό είναι καλά ενσωματωμένο πάνω στη σκούρα, λεπτή ταινία μιας κασέτας που περιμένουμε να γυρίσει στην αρχή. Ο χρόνος που χρειάζεται δηλαδή για να φορτωθούν σήμερα εκατό χιλιάδες τραγούδια σε ένα σκληρό δίσκο. Μετά από τριάντα χρόνια, η κασέτα έχει άλλο ένα ρεκόρ, αυτό της πολύχρονης παραμονής αντικειμένου σε πατάρι . Πάλι καλά! Εύχομαι έτσι η αχρηστία της να μην καταλήξει σε μια ταυτόχρονη και μαζική εξαφάνιση, αλλά καταφέρνοντας να διατηρήσει κάποιου είδους αναγνώριση της τελευταίας στιγμής, ανάμεσα σε διάφορα παλιά αντικείμενα, δίπλα στο θερμοσίφωνα, να παραδώσει σταδιακά, με αναλογικό σθένος την πληροφορία της μνήμης της σε ένα πιο δημιουργικό μέλλον. Για μένα πλέον, η κασέτα είναι ένα μικρό ντοκουμέντο μιας γενιάς. Είναι ένα μικρό κουτάκι ή ένα παράθυρο σε ένα βραχύ αλλά παράλληλα ογκώδες παρελθόν, το οποίο συμπτύχθηκε με μηχανική μαεστρία μέσα του.
.
