Αν η ταινία της κασσέτας είναι μια κλωστή...

 Αν η ταινία της κασσέτας είναι μια κλωστή τότε, μεταφορικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο τρόπος που αυτή πλέκεται μελωδικά  πάνω σε έναν αργαλειό σύνθεσης ανεξίτηλων,  ηχοχρωματικών χαλιών, είναι  τέχνη, ανεξάρτητα απ' το αν η πλατφόρμα εγγραφής της είναι αναλογική ή ψηφιακή. Αρκεί  μόνο η εγγραφή των τραγουδιών να έχει αρχή, μέση, τέλος χωρίς κομμένα τα τελευταία τραγούδια και στις δυο πλευρές και να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη θεματική ενότητα που αναγραφόταν συνήθως με στυλό στη θήκη και στις ετικέτες της σαν τίτλος  με μεγάλα,  πατημένα καλά, γράμματα π.χ. "Επιλογές", Καλοκαίρι 1984"," Με αγάπη ο/η τάδε σου" κτλ.
Οι πιο έμπειροι με το είδος,  λάμβαναν υπ' όψην τους κι άλλες παραμέτρους όπως τη συμμετρία εναλλαγής των τραγουδιών έτσι ώστε η κασσέτα να ακούγεται ευχάριστα και να δημιουργεί κάποια γενική ή συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση.Κάθε φορά που κάποιος γύριζε την κασσέτα ακούγοντας την  ξανά και ξανά, σε σημείο που στην παύση  τέλους του ενός μουσικού κομματιού  τού ερχόταν  αυθόρμητα στη μνήμη το επόμενο, σαν να πρόκειται για ένα επικής μορφής, προσωπικό,  κλασικό έργο μιας, δύο ωρών.
Και τώρα τι;  To tape.ly είναι μια online πλατφόρμα δημιουργίας  αλλά και ξεγνοιασιάς που δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες της, όχι μόνο να ασχοληθούν σοβαρά με την τέχνη μίξης κασσετών αλλά και να τις μοιράζονται σε ένα πάνελ με αμέτρητες άλλες στον πρώτο virtual κόσμο ενεργών κασσετόφιλων. Αυτό φυσικά συμβαίνει σε μια χρονική καμπή που για τον άνθρωπο της αναλογικής εποχής ονομαζόταν "μέλλον". Για να γράψει κανείς  μια κασσέτα την εποχή της αρχής της ανρθωπόκαινου περιόδου, πριν πενήντα χρόνια περίπου, έπρεπε πρώτα να  την αγοράσει από το ψιλικατζίδικο τής γειτονιάς . Αν ήθελε δε  να τη στείλει σε κάποιον , έπρεπε να αγοράσει επίσης ένα στυλό που το χειμώνα για να γράψει έπρεπε να ζεσταθεί σε λάμπα πυρακτώσεως  για να λιώσει η μελάνη. Επίσης έπρεπε να βρει  γραμματόσημο -από κάτω είχε ανάλατη γεύση,  και ένα φάκελο που έκλεινε με σάλιο -ανάλατος κι αυτός επίσης. Μέσα σε όλα αυτά έπρεπε να γράψει την κασσέτα πράγμα που έπαιρνε χρόνο, μια ώρα περίπου ακρόασης και σαν μυστικός  ηχολήπτης να ανοίγει, να κλείνει και να αλλάζει δίσκους ή ραδιοφωνικούς σταθμούς ή κασσέτες στα  δωρικού ρυθμού διπλά φορητά κασσετόφωνα της εποχής. Έπειτα έπρεπε  να πάει στο πλησιέστερο ταχυδρομικό, κίτρινο κουτί για να  πετάξει το φάκελο από μια σχισμή με μεταλλικές λωρίδες που  κρεμόνταν από μέσα, σαν την επάνω οδοντοστοιχία  του μπομπ σφουγγαράκη, εξασφάλιζοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να ξεγλυστρίσει τυχαία ή ηθελημένα προς τα έξω, πράγμα που σήμαινε ότι αν είχε ξεχάσει να γράψει το όνομα αποστολέα  και είχε γράψει λάθος τη διεύθυνση του παραλήπτη την είχε βαμμένη. Ο μπομπ εξαφάνιζε τα πάντα.

(σ.σ.) Το tape.ly έκλεισε τρία χρόνια μετά. Ο μπομπ  το εξαφάνισε κι αυτό. Επιστροφή στη σιγουριά του αναλογικού ρεπερτόριου.